De vrijdagmiddag ben ik samen met onze peuter. Een driejarige peuter heeft behoorlijk wat energie en het liefst is ze de hele dag buiten aan het rennen dus ik heb een goed idee. "Jij mag met je step rondjes rijden hierachter en dan gaat mama op het bankje zitten en naar jou kijken" stel ik voor. De peuter keurt het plan goed. Eerst moet de step nog van de trap getild worden en daarna een stuk over het grasveldje achter ons huis. Twee meisjes in een glitterjurk en een jongentje met een hagelwit overhemd zijn daar aan spelen. Om hen heen liggen her en der gekleurde waterballonnen.
De peuter stept naar hartenlust en ik zit heerlijk ik het zonnetje op een bankje als ik geroep hoor. "Mevrouw! Mevrouw!" Ik kijk op want blijkbaar hebben ze het tegen mij. "Mevrouw! Er zit hier een mol!" Klinken de hoge kinderstemmetjes enthousiast. Ik ben natuurlijk wel benieuwd dus loop er opaf gevolgd door een nog nieuwsgierigere peuter. De mol blijkt een egel te zijn. "Mevrouw wat moeten we nu doen?" Ik complimenteer de kinderen dat ze goed gezien hebben dat het egeltje ziek is. Gezonde egeltjes liggen namelijk niet in het zonnetje tussen de spelende kinderen. Ik bel de dierenambulance die beloven het diertje binnen een uur op te halen. Gelukkig is er een behulpzame buur die een doosje aanrijkt en met wat hulp van de kinderen lukt het om het egeltje erin te schuiven. Vier paar nieuwsgierige kinderogen turen in het doosje als de egel zich angstig oprolt. Voorzichtig zet ik hem op een bankje waar de schare kinderen zich om hem heen dromt. "Hij heeft een snottebel!" roept de peuter. Bij iedere ademhaling vormt zich een kleine bubbeltje aan het spitse neusje. Na een paar minuten ontspant de egel zich wat meer en begint heen en weer te bewegen in het kleine doosje. "Zullen we hem in het gras zetten?" Oppert het jongetje. Ik zet het doosje op een strookje hoog gras. De egel bedenkt zich geen tweede keer en duikt onder het groen en bladeren. De kinderen volgen iedere beweging aandachtig. "Weten jullie dat de egel ook heel ziek kan worden als hij perongeluk zo'n mooi ballonnetje van jullie eet? Daarom is het heel belangrijk dat jullie alles weer netjes opruimen als jullie klaar zijn met spelen". De kinderen knikken instemmend. Het egeltjes blijft stilletjes zitten terwijl we op de dierenambulance wachten. "Wat hebben jullie mooie kleren aan" merk ik op. "Is dat vanwege het Suikerfeest?" Een van de meisjes begint te stralen. "Weet u dan wat dat is?" Ja hoor, daar heb ik wel over gehoord. Het meisje legt mij uit dat het Eid-al-fetr is, dat ze feest vieren na het vasten en dat hun god Allah heet. "Dat klikt als een heel mooi feest" knik ik.
Ondertussen komt de mevrouw van de dierenambulance aangelopen. De peuter vraagt hoe ze heet. Coby, zo blijkt, bestudeert het egeltje en concludeert inderdaad dat het ziek is. "Wat heeft hij dan?" vraagt het jongetje. Coby wijst op de dikke teken tussen zijn stekels en legt uit wat dat zijn. Met z'n allen lopen we mee naar de dierenambulance waar de egel in een plastic bakje wordt gezet. Coby vult een formulier in. "Zullen we de egel een naam geven?" Stelt ze voor. "Luna!" Roept één van de meisjes direct. Iedereen stemt in. Het plastic bakje met Luna de Egel wordt veilig in de ambulance gezet. "Woezel en Pip!" schreeuwt de peuter dan enthousiast wijzend op de dierenambulance. Coby vertelt aan de kinderen over Guusje Nederhorst die een deel van haar erfenis schonk aan de dierenambulance. "Waar gaat Luna naartoe?" Vraagt één van de meisjes. Als de peuter hoort dat hij naar Delft wordt gebracht is ze door het dolle heen want daar wonen haar broers ook.
Dan krijgt iedereen nog een mooie sleutelhanger. We zwaaien Coby en Luna uit als ze de straat uitrijden met het zwaailicht aan. Dag egeltje Luna, veel beterschap!
Dierenambulance West Nederland jullie doen fantastisch werk 🙏🏻
Comments