Onvoorwaardelijk

"Mama, dat is een lief mens toch?" "Ja schat, dat klopt". Zojuist is er een grote shovel voorbij gereden die niet zoveel herrie maakte en waarvan de bestuurder ook nog eens enthousiast naar ons zwaaide. In de ogen van mijn peutermeisje is dat een liefdevolle daad en ik vind dat zelf ook heel attent.

"Mama, ìk ben ook een lief mens" zegt ze zelfverzekerd. "En jij bent ook een lief mens!" roept ze er vlug achteraan.

"Aaaah wat dat vind ik heel lief van jou en ik vind jou ook heel lief" zeg ik met een grote glimlach. "Maar ik ben ben niet altijd lief toch? Soms ben ik ook wel eens kattig" benoem ik eerlijk. Ik denk aan vanochtend toen ze niet mee wilde werken met tandenpoetsen waardoor ik mijn rug nog verder moest buigen. De pijn die het geeft als ik mijn gammele lijf in allerlei bochten moet wurmen, maakt mij niet altijd een geduldige en lieve mama. "Jij bent de aaaaallerrrr beste!" zegt mijn meisje. "Ook als je boos bent, hou ik nog steeds van jou".

Een warm gevoel overspoeld mij. De laatste tijd zijn we heel bewust bezig met de opvoeding van ons meisje. Ze heeft, zoals het een echte peuter betaamt, soms behoorlijk pittige driftbuien en we proberen te zoeken naar wat zij op zo'n moment nodig heeft. Best een uitdaging want- laten we eerlijk zijn- een keihard krijsende peuter die je slaat en schopt werkt aardig op je zenuwstelsel.

Inmiddels zijn we erachter dat boos worden averechts werkt en dat het vooral heel veel rust en onvoorwaardelijke liefde is wat ze op zo'n moment nodig heeft. "Ookal ben je boos, ik hou nog steeds van jou" zeg ik dan. Ook als ze heel hard krijst dat ik stom ben of weg moet en ook als ze dat tien minuten lang weet vol te houden (en ik inwendig al tot 9731 heb geteld).

En nu houdt mijn lieve meisje mij een spiegel voor op deze ochtend waarop ik mezelf even niet van mijn beste kant liet zien.

Ook ik mag wel eens boos of kattig zijn en dan wordt er nog steeds heel veel van mij gehouden. Mijn ochtend kan in één klap niet meer stuk ❤️